Fin d'eust
 

Quann z cagn u tèmb,
a fin d'ust,
quand ervót u vènd pì ruér
tann n nvid cchjù tand qutrér;
e, s vu  sqtà u prvèrbj,
mitt ti bust!

Pa chjèzz n nz véd cchjù nsciún,
"pu scì spgliét", dicn i ggènd ècch;
sol ch ccan.
ch n'òss nimocch, secch,
pass rsènd i múr, sott i prtún.

I viecch, l'uocchj chjús, pigljn u sól.
Z stènn zitt, n ndicn cchjù crij,
ognún pènz chján i fatt sij.
z spòst da mrej e nu ciell vól.

Ch mmoteséch ellucch e  cacch bij,
Z chjègn u call e a fin da steggión.
Mo z'è fnút tutt a ggndlezion;
z n sò jút, tutt p ffetij.

Nz sèndn rmmún pa chmbagn
rstocc e tèrr arz, un chlór.
I trebbj sò frmát pur lór,
rill e ccal zitt:
u tèmb cagn.

E moddemó tu púr
Róm o Milán,
pu c vo n'ann ch pass chjan chján.

T'eggir, ma ti u jél dend'u còr
pcché Mrron,
Mrron mo z mor!